Соли 1953 дар як рустои ҷопонӣ одамон баногаҳ ба бемории комилан ношинос гирифтор шуданд. Он системаи асабро фаро мегирифт: беморон мувозинати ҳаракатро гум карданд, гӯшашон вазнин шуд, нури чашмашон ва фаҳму даркашонро аз даст доданд.

Духтурон ин гуна ташхис карданд: заҳролудшуда аз симоб. Вале симоб аз куҷо пайдо шуд? Дуруст аст, ки ин русто дар

ИҚЛИМИ ГУМИДӢ (лот. humidus — намӣ) — иқлими сернам, пурнам. Иқлиме, ки намии бештар дорад ва дар он шумори боришоти атмосферӣ зиёд аст ва он намӣ ҳангоми бухор вориди хок мешавад. Ин боиси рушди фарсоиш (эрозия) дар табиати он макон мегардад. Дар ин гуна иқлим маъмулан рустаниҳои намидӯст хуб нашъунамо мекунанд. Истилоҳи “иқлими гумидӣ” бори аввал аз ҷониби Албрехт

Тайфун.  Дар луғатҳо ин истилоҳ тӯфон тарҷума шудаанд. Дар баъзе луғатҳои илмии форсӣ чарханд омадааст ва дар шаҳри он навиштаанд: сомонаи камфишоре, ки дар нимкураи шимолӣ дорои ҳаракати подсоъатгард ва дар нимкураи ҷанубӣ дорои ҳаракати соъатгард аст (Вожаҳои мусавваби Фарҳангистон).

Дар луғатҳои тоҷикӣ ҳар ҷо тӯфон омадааст.

Тӯфони барф ё барфӣ низ яке аз намудҳои тӯфон аст, ки бо суръати қобили таваҷҷуҳи бод мушаххас мешавад. Он ҳаракати тӯдаҳои  барфро аз тариқи ҳаво гардон мекунад. Амали он миқёсан васеъ нест, метавонад то даҳҳо километр масофаро тай кунад.

Дар ин тӯфон фазо тира мешавад, ин ҳаракати мошинҳо ва одамонро дар роҳҳо мушкил месозад, метавонад...

Саг қабл аз ҳар чизи дигар посбони хонаву дар аст ва одамони зиёде ҳастанд, ки дар хона саг нигоҳ медоранд. Баъзе хонаводаҳое, ки кӯдаки хурдсол доранд, мехоҳанд саг дошта бошанд, чун дар филмҳо мебинанд ва дар китобҳо мехонанд, ки сагҳо дӯстони вафодору шафиқ барои тифлонанд. Вале зиндагии воқеъӣ на ҳамеша шабеҳи афсона аст. Волидон қабл аз он ки тасмим гиранд барои фарзандонашон саг дошта бошанд, дар фикри амнияти онҳо низ бояд бошанд.